5 ՊԱԿԱՍ

Ուրիշ ես դու,
Ինչպես վերացող մի հոգետեսակ,
Որ իր եզակի էության խորքում
Թվում է իրեն թերի ու կիսատ…
Կանչում ես դեպի քո տուն հեռավոր,
Ու կանչդ, ինչպես հոգևոր սոսինձ,
Կպչում է բախտիս` կապույտ, մենավոր…
Եւ դու`ուժեղս, գողանում ես ինձ
Բոլոր- բոլորից…
Մոլորակիդ Լուսինն եմ դառնում,
Դառնում ես դու մի ամբողջ աշխարհ:
Իմ կույր հոգով լույսին եմ հառնում`
Սիրո մեջ դառնում մի փոքրիկ նշխար…
Թշվառ ու դժվար…
Ուզում եմ միայն մի բան հասկանալ.
Իրականում դու կաս… թե չկա~ս…
Իսկ Ժամացույցիս սլաքը մի դար
Կանգնած է տեղում` Կյանքից հինգ պակաս…

 

LM 2012